• Najbardziej zabawne jest to, że ludzie żyjący w XXI wieku wciąż wierzą, iż człowiek nieznany ze źródeł historycznych, a nawet mało znany ze źródeł religijnych (czterech ewangelii, osiemnaście lat jego życia osnutych jest mgłą tajemnicy), jest ustanowionym przez Boga sędzią tego świata, przed którym zegnie się wszelkie kolano.
Robert A. Haasler w książce „Jezus, człowiek który nie istniał” pisze, podam kilka cytatów:
– Jezus istniał, ale nie umarł na krzyżu. Podstawą tej tezy jest założenie, że martwe ciało nie krwawi i tym samym nie mogło ciało Jezusa zostawić takich śladów, jakie przedstawia np. Całun Turyński. Serce Jezusa biło jeszcze, gdy został On zdjęty z krzyża;
– Jezus był religijnym fanatykiem, co było wynikiem Jego zaburzeń psychicznych. Jedni uważają, że był On szamanem – ekstatykiem, inni że był szaleńcem, paranoikiem na tle religijnym. Znane są poważne prace naukowe udowadniające chorobowy charakter odmiennych zachowań Jezusa. Miał on miewać halucynacje, które wskazywałyby na duże urojenia, które nieustannie się potęgowały. Pisano: „Wszystko, co wiemy o Jezusie, pasuje tak doskonale do klinicznego obrazu paranoi, że jest wprost trudne do pomyślenia, że ludzie mogliby kwestionować dokładność tej diagnozy”;
– Nie znamy Jezusa, niemal nic o nim nie wiemy. Chcemy jednak, tak jak o najbliższych, wiedzieć o Nim wszystko. Chcemy wiedzieć jakie miał dzieciństwo, z czego się radował, czy i z jakiego powodu płakał. Jakiego Jezusa przedstawia nam Kościół? Skomplikowanego, trudnego do zrozumienia, niedostępnego, wokół życia którego gromadzą się nieporozumienia, wątpliwości, kłamstwa wręcz. Chcemy znać Jezusa jako jednego z nas, wtedy uwierzymy w Niego, bo przez Niego uwierzymy w siebie. Rodzi się zawołanie: pomóżcie nam poznać Jezusa, jakim był naprawdę, z Jego zwątpieniem w Ogrodzie Oliwnym i radością dziecięcia, które ożywia gliniane ptaki.