NOWY TESTAMENT
• Zarówno cały Nowy Testament jak i religia chrześcijańska ogniskują się na postaci Jezusa.
• Wszystko zaczęło się od publicznych wypowiedzi Jezusa; potem nastąpił krótki okres ustnego przekazu jego nauk przez świadków, które dały początek chrześcijańskiej tradycji.
• Tak zwani „Świadkowie Chrystusa”, zmartwychwstałego mesjasza, rozkrzewili wiarę w niego, w ciągu kilku lat (czy na pewno w ciągu kilku lat? – mój dop.), od Palestyny do większych miast Imperium Rzymskiego. Relacjonowali jego wypowiedzi które zapamiętali; opowiadali historię jego życia, śmierci i zmartwychwstania; i dyskutowali o znaczeniu jego nauk.
• Najstarszą ewangelią jest sporządzona na piśmie około 65 roku n.e. Ewangelia Marka. Ta najkrótsza z czterech ewangelii kanonicznych, napisana jest prostym stylem narracyjnym.
• Marek rozpoczyna swoją relację od chrztu Jezusa, nie odwołując się do jego cudownego poczęcia i narodzin, ani do okresu dzieciństwa i młodości.
• Dwie inne tak zwane Ewangelie synoptyczne, Mateusza i Łukasza (lata ok. 75-85 n.e.), mają wiele wspólnych elementów: na przykład, każda z nich mówi o cudownym poczęciu Jezusa i o wygnaniu ducha nieczystego z człowieka przez Jezusa podczas jego wizyty w Kafarnaum.
• Jednak tylko Mateusz opowiada historię mędrców przybywających do ubogiej stajenki, aby ujrzeć dzieciątko, tylko Łukasz mówi o pasterzach pasących nocą na polu swe trzody w czasie jego narodzin, o cudownym wzbudzeniu z martwych syna wdowy w Nain, i o Wniebowstąpieniu Jezusa.
• Zdecydowanie odmienną w treści od trzech Ewangelii synoptycznych jest Ewangelia św. Jana, datowana na rok ok. 100 n.e.
• Dzieło to odegrało zasadniczą rolę w historii Kościoła i chrześcijańskiej teologii. Jej autor wywyższa naturę Chrystusa, Syna Bożego i Syna Człowieczego, pisząc: „Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas”.
• Jan pojmuje Jezusa jako ucieleśnienie boskiego światła, życia i miłości. Formułuje główne doktryny chrześcijaństwa w sposób taki, by mógł zaakceptować je świat nieżydowski.
• William Sanday chyba słusznie zauważył, że „żadne inne wczesnochrześcijańskie pismo nie wywarło tak znaczącego wpływu na późniejsze usystematyzowanie chrześcijańskiego credo”, jak ta ewangelia.
• Historycy są niemal zgodni co do tego, że autorem Dziejów Apostolskich (rok ok. 85 n.e.) jest Łukasz i że ta księga jest niejako kontynuacją jego Ewangelii.
• Jest to historyczny (raczej pseudohistoryczny – mój dop.) zapis wydarzeń, jakie miały miejsce w latach około 30 a 65 n.e. Opowiedziana jest w niej skrótowo historia wczesnego Kościoła w Jerozolimie; kazanie Piotra, Szczepana i Filipa. Mówi też o nawróceniu Saula z Tarsu i ekspansji chrześcijaństwa w całej Azji Mniejszej i Grecji w kierunku Rzymu.
• Ewangelie w ich obecnej formie nie są najstarszymi pismami Nowego Testamentu. Starszymi od nich są listy Pawła, powstałe w okresie od 50 a 65 roku n.e.. Są to listy adresowane do chrześcijan w Rzymie, Koryncie, Galacji, Efezie, Filippi, Kolosach, Tesalonice, oraz listy prywatne – do Tymoteusza, Tytusa i Filemona. Zawierają one ważne nauki i polecenia. (Aczkolwiek nie ma w nich ani jednego cytatu wypowiedzi samego Jezusa – mój dop.)
• Wszystkie te pisma zawierają nauki Pawła, choć są pewne wątpliwości co do tego, czy naprawdę wszystkie zostały przez niego zredagowane.
• Paweł był, obok Jezusa, największą postacią we wczesnej historii ruchu chrześcijańskiego.
• Dwa listy do Tesalończyków, napisane z Koryntu podczas drugiej podróży misyjnej Pawła, około roku 50 n.e., zawierają upomnienia do nowonawróconych chrześcijan, aby cierpliwie czekali na Powtórne Przyjście Chrystusa, trwając w świętym postępowaniu i braterskiej miłości.
• List do Galacjan, zwany Magna kartą chrześcijaństwa, został prawdopodobnie napisany w Antiochii około roku 52 n.e.. Paweł podkreśla w nim wyższość chrześcijańskiej Ewangelii nad zakonem Mojżeszowym, nieaktualność starych przepisów zakonnych i potrzebę duchowego odrodzenia się w Chrystusie.
• Księga Objawienia, ostatnia księga Biblii, zredagowana pod koniec I wieku, różni się znacznie stylem i treścią od pozostałych ksiąg Nowego Testamentu. Jest to dzieło przepełnione wielkimi apokaliptycznymi wizjami, podobnymi do tych, jakie miewał Daniel, główny bohater jednej z ksiąg Starego Testamentu. Wydaje się, że jej celem było podtrzymanie na duchu prześladowanych chrześcijan, którzy oczekiwali na rychły powrót Jezusa w chwale i jego sąd nad wszystkimi złymi ludźmi.
Uwaga końcowa
Nie ma chyba w historii postaci otoczonej tak wielką ilością mitów i legend jak postać Jezusa z Nazaretu. To zakrawa na jakiś absurd. Jak to się stało, że ów człowiek, który teraz, w XXI wieku, jest jedną z najpopularniejszych postaci, nieznany był historykom i kronikarzom jego czasów. Pisarze ci zachowują się tak, jakby nic nie wiedzieli o nim i o wielkich cudach jakich ponoć dokonywał na oczach tłumów w okresie ich życia.
Przekład: Jerzy Sędziak, grudzień 2018
© Copyright by Jerzy Sędziak