Członkowie zakonu esseńskiego oddawali swoje zarobki przełożonym. W zamian za wyrzeczenie się własności prywatnej otrzymywali wyżywienie, odzienie i opiekę zakonu. Pierwsza ustawa qumrańskiego „Podręcznika dyscypliny” mówi:
„wszyscy ofiarowujący się jego prawdzie przyniosą całą swą wiedzę, swą siłę i swoje mienie do zrzeszenia Bożego, aby oczyścić swą wiedzę prawdą ustaw bożych, swą siłę przysposobić odpowiednio do jego doskonałych dróg i całe swe mienie odpowiednio do jego sprawiedliwej rady” (1QS,str.23).
W każdym razie, esseńczycy podobnie jak Jezus, apostołowie i pierwotni chrześcijanie wierzyli w to, że żyją w czasach ostatecznych, czyli w dniach poprzedzających koniec świata. Jezus mówi o tym wyraźnie na przykład w ewangelii Łukasza (9, 27) i Mateusza (16,28): „Zaprawdę powiadam wam: niektórzy z tych, co tu stoją, nie zaznają śmierci, aż ujrzą Królestwo Boże”.
Ten kontrowersyjny fragment od dawna sprawia kłopot teologom, bo świadczyłby o tym, że Jezus pomylił się co do czasu spełnienia się proroctw biblijnych dotyczących tego królestwa. Katolicka Biblia Tysiąclecia opatrzyła go następującym komentarzem: „Chodzi tu o duchowe przyjście Jezusa i rozwój Jego królestwa – Kościoła, który się zacznie z upadkiem Jerozolimy w roku 70”.
Interpretacja ta jest oczywiście błędna. Jezus, typowy żyd, jak wykazały Zwoje, nie mógł zmieniać tradycyjnej definicji Królestwa Bożego, zwłaszcza w publicznym wystąpieniu. Piszę „typowy żyd”, bo wielu naukowców przyznaje, że od czasu odkrycia Zwojów Morza Martwego, Jezus postrzegany jest przede wszystkim jako typowy żyd palestyński, a nie odkupiciel czy zbawiciel świata.[1]
XIX.
Esseńczycy mieli dodatkowe przepisy dotyczące przestrzegania szabatu, o których nie ma wzmianki w Starym Testamencie. W tekście qumrańskim czytamy: „Nikt nie powinien pomagać bydłu przy porodzie w dniu szabatu. Jeśli wpadnie do cysterny lub do dołu, nie powinien wyciągać go w szabat” (4Q265).
Jezus widocznie znał ten zakaz, skoro powiedział: „Kto z was jeśli ma jedną owcę, i jeżeli mu ta w dół wpadnie w szabat, nie chwyci i nie wyciągnie jej?” (Mat 12,11).
XX.
Jeszcze większą różnicę widzimy w popularności wyrażenia „Duch Święty”. W Nowym Testamencie użyte jest ono 105 razy, w zwojach qumrańskich kilkadziesiąt razy, a w Starym Testamencie zaledwie… 3 razy. Jezus często też mówił o Duchu Świętym i Duchu Prawdy.
XXI.
Słowo „święci” pojawia się w zwojach qumrańskich i w Nowym Testamencie znacznie częściej aniżeli w Starym Testamencie. Zwracam uwagę na tę różnicę ze względu na znaczenie tego słowa. Esseńczycy często nazywali siebie świętymi. Ap. Paweł też często używa tego słowa w swoich listach, a kult świętych jest ważną częścią doktryny katolickiej. Natomiast wyznawcy klasycznego judaizmu nie mieli zwyczaju tak nazywać siebie.
XXII.
Biblijny opis Jerozolimy czasów mesjańskich zawarty w księdze Apokalipsy
(21,9-27) jest podobny, gdy chodzi o styl i język, do opisu „Nowej Jerozolimy” w pismach qumrańskich:
W Zwojach czytamy:
„twój przybytek […] spoczynek w Jerozolimie, mieście, które wybrałeś z całej ziemi, aby było tam twoje imię na zawsze, gdyż ukochałeś Izraela bardziej niż wszystkie ludy, i wybrałeś plemię Judy, zawarłeś przymierze z Dawidem, aby był z jego potomstwa przywódcą twego ludu, i zasiadł na tronie Izraela przed tobą po wsze czasy. I wszystkie narody zobaczą twoją chwałę, gdyż stałeś się święty w twoim ludzie, Izraelu. I dla twego wielkiego imienia przyniosą swe ofiary: srebro, złoto, drogie kamienie, wraz ze wszystkimi wspaniałościami swoich ziem, by obsypać zaszczytami twój lud i Syjon, twe święte miasto i twój prześwietny dom. Nie będzie przeciwnika ani nieszczęścia, lecz pokój i błogosławieństwo […] będą, je[ś]ć, sycić się i tyć […](4Q504).
I dalej:
„I wprowadzil mnie do wnętrza miasta. Wymierzył każdą dzielnicę, długość i szerokość: trzcin 51 na 51 – kwadrat, łokci 357 z każdej strony… Każda ulica i miasto wybrukowane byly białymi kamieniami… marmurem i jaspisem… Całość zbudowana była z bursztynu, szafiru, chalcedonu i złota… I będą źli dla twego potomstwa aż do czasu, gdy […] wśród wszystkich ludów. Królestwo […] i będą im służyć ludy (4Q554, str.373-74 ).
W księdze Apokalipsy (r. 21,9-27) czytamy:
„A ten, który mówił ze mną, miał złotą trzcinę jako miarę, by zmierzyć Miasto, i jego mur. A Miasto układa się w czworobok, i długość jego tak wielka jest jak i szerokość. I zmierzył Miasto trzciną poprzez dwanaście tysięcy stadiów: długość, szerokość i wysokość jego są równe. A mur jego jest zbudowany z jaspisu… źródło jego światła podobne do kamienia drogocennego, jakby do jaspisu o przejrzystości kryształu… A mur jego zbudowany jest z jaspisu, a Miasto – to czyste złoto do szkła czystego podobne… A warstwy fundamentu pod murem Miasta zdobne są wszelakim drogim kamieniem… Warstwa pierwsza – jaspis, druga – szafir, trzecia – chalcedon, czwarta – szmaragd… I rynek Miasta to czyste złoto jak szkło przeźroczyste … I w jego świetle będą chodziły narody i wniosą do niego królowie ziemi swój przepych… I wniosą do niego przepych i skarby narodów”.
Jak widzimy, oba źródła mówią o Nowej Jerozolimie, o budowlach tego miasta, jego świetności i wspaniałej przyszłości, podobnym stylem i językiem. Będzie to miasto popularne wśród ludów, narody będą w nim służyć Bogu, i wniosą do niego swoje skarby. Będzie miało ono kształt czworoboku; do jego budowy będą użyte takie drogocenne kamienie jak jaspis, złoto, szafir i chalcedon; a jego wymiary odmierza się trzciną.
Czy tekst qumrański nie mógł posłużyć za inspirację autorowi księgi Apokalipsy?
XXIII.
W Zwojach Morza Martwego i Nowym Testamencie występują trzy imiona, na które warto zwrócić uwagę – Melchizedek, Michał i Belial. Pierwszy jest bożym księciem, drugi archaniołem, a trzeci uosobieniem zła.
W komentarzu do tłumaczenia Zwojów (The Complete Dead Sea Scrolls in English, str. 85) prof. Vermes pisze:
„Ale wojna ‚Synów światłości’ na Ziemi miała również kosmiczny wymiar. Ziemskie zastępy Synów Światłości dowodzone przez Księcia Zgromadzenia miały być wspomagane w boju przez anielskie armie kierowane przez Księcia Światłości, który w Zwojach Morza Martwego występuje pod imieniem archanioła Michała lub Melchizedeka. W podobny sposób ci, którzy byli ‚niewierni świętemu przymierzu’, i ich pogańscy sprzymierzeńcy, mieli być wspomagani przez demoniczne siły szatana, który występuje pod imieniem Beliala lub Melkiresza”.
Imiona tych trzech postaci występują w tytułach i treści dwóch zwojów – Zwój 4Q529 nosi tytuł „Słowa Michała do aniołów”, a Zwój 1Q13 zatytułowany jest „Niebiański książę Melchizedek” i kończy się słowami: „A twoim Elohim jest Melchizedek, który wyrwie ich z ręki Beliala”.